Warzecha, Lindzen i IPCC
July 5, 2019
← poprzednia notka |Kontynuując temat poprzedniej notki, dzisiaj zajmiemy się twórczością Łukasza Warzechy, którego mam nadzieję przedstawiać szerszej publiczności nie trzeba. Warzecha swój ciężko wypracowany status denialisty klimatycznego odreagowywał wpierw w “Super Expressie”, gdzie rozprawiał się z klimatycznymi fanatykami, ale najwyraźniej było mu za mało, i kolejny tekst opublikował w “Do Rzeczy”. Tym razem sprawa jest nieco poważniejsza, bo nieustraszony redaktor obnaża w nim “jeden z najbardziej bezczelnych szwindli intelektualnych wszech czasów”, dołączając tym samym do grona prawicowych publicystów i publicystek, którzy w ciągu ostatnich 10 lat formułowali podobne oskarżenia, jak Agnieszka Kołakowska (“Globalne oszustwo”) czy Rafał Ziemkiewicz (“Wielki, globalny szwindel”).
Tendencja do stawiania pompatycznych, oszczerczych i jednocześnie kompletnie absurdalnych tez nie jest jedynym, co łączy red. Warzeche z innymi wiądącymi autorami tego nurtu denializmu. Wspólna jest również aparat metodologiczny, którego fundamentem okazuje się tzw. risercz ziemkiewiczowski, podparty chłopskorozumem zdroworozsądkowym. Przykładowo, zaraz na początku tekstu red. Warzecha pisze następujące słowa
Jasne jest dla każdego trzeźwo myślącego człowieka, że za różnymi Grinpicami i innymi tego typu oddziałami bojowymi na rzecz klimatu kryją się potężne interesy. Fotowoltaika, siłownie wiatrowe, elektromobilność – to setki miliardów euro, w dużej mierze gwarantowanych polityką rządów, rozporządzających pieniędzmi podatników. Pytanie, czy ten proces nie wymyka się spod kontroli nawet jego zakulisowym animatorom, zmieniając się w pełnowymiarową histerię, którą trudno będzie kontrolować, a na fali której do głosu mogą dojść radykałowie.
Kto konkretnie się kryje, na czym polega wpływ tych potężnych interesów — tego red. Warzecha już nie zdradza, nie przedstawia żadnych dowodów ani kwitów, ani nawet nie formułuje tych oskarżeń pod czyimś konkretnym adresem. Dowody są dla niedowiarków, a każdy trzeźwo myślący człowiek i tak swoje wie.
A nie, przepraszam, w jednym przypadku red. Warzesze udaje się zidentyfikować kryjące się za kulisami animatorów. To, uwaga, redakcja portalu “Nauka o klimacie” i European Climate Foundation:
Inga, podobnie jak Greta, nie wzięła się pod Sejmem sama z siebie. Jej matka współpracuje z portalem Naukaoklimacie.pl, będącym głównym źródłem argumentów dla polskich klimatystów. Portal niemal nie prezentuje własnego wkładu, zasilają go tłumaczenia z amerykańskiego portalu klimatystycznego Skeptical Science. Polska wersja jest finansowana przez European Climate Foundation (ECF), która wśród swoich celów wymienia walkę z energetyką węglową w Polsce. Co ciekawe, ECF zasiliła w 2016 i 2017 r. fundację Akcja Demokracja (ponad 174 tys. euro w 2016 r. i 10 tys. euro rok później). Akcja Demokracja w ramach działań statutowych wysyłała np. mejle do Nationale Nederlanden, aby firma pozbyła się udziałów w spółce planującej budowę nowej kopalni odkrywkowej w Wielkopolsce, ale protestowała także przeciwko postulatom zaostrzenia ustawy antyaborcyjnej. Jej działaniami w 2017 r. entuzjazmowała się „Gazeta Wyborcza”: „Sześć osób z Akcji Demokracja wyprowadziło na ulice tysiące ludzi. W obronie Sądu Najwyższego”. Co to ma wspólnego z kwestiami klimatycznymi – nie wiadomo. Wiadomo natomiast, że stojąca za portalem Naukaoklimacie.pl ECF ma jasną agendę polityczną.
Doceniam subtelność, z jaką red. Warzesze udało się powiązać “Naukę o klimacie” z aborcją, oraz przenikliwość która umożliwiła mu dostrzeżenie agendy politycznej ECF. Jeśli “wspieranie rozwoju społeczeństwa mniej zależnego od paliw kopalnych” jest “walką z energetyką węglową w Polsce”, to do wrogów polskiej energetyki można zapewne zaliczyć każdego, kto akceptuje konsensus naukowy o przyczynach globalnego ocieplenia, i mówi o konieczności redukcji emisji gazów cieplarnianych. A jeśli ECF wspiera, poprzez finansowanie portalu “Nauka o klimacie”, edukację polskiego społeczeństwa, to mogę tylko ubolewać, że red. Warzecha z tej edukacji korzystać nie zamierza (z tego, że błędnie wydaje mu się, iż portal “niemal nie prezentuje własnego wkładu” wnioskuję, że nawet tam nie zajrzał).
Swoją drogą zabawne jest zdziwienie Warzechy tym, że fundacja “Akcja Demokracja” może się zajmować różnymi tematami społecznymi, i pozyskiwać finansowanie z różnych źródeł, w tym grantów ECF. Łukasz Warzecha też przecież zajmuje się, w “Super Expressie”, “Do Rzeczy”, “wSensie”, w radiu i telewizji, i pewnie w innych mediach o których nie wiem i wolę nie wiedzieć, mnogością tematów, włącznie z zaostrzeniem ustawy antyaborcyjnej, protestami w obronie Sądu Najwyższego, jak i kwestiami klimatycznymi. Być może wydaje mu się, że zajmuje się nimi spontanicznie i sam z siebie, ale jako tropiciel zakulisowych animatorów powinien przynajmniej zadać sobie pytanie, kto mu tę działalność finansuje — choćby w postaci wielomilionowych kontraktów reklamowych wykupywanych w “Do Rzeczy” — i dlaczego są to akurat spółki Skarbu Państwa z sektora energetycznego, którym wspieranie negacjonizmu klimatycznego się do tej pory nieźle opłacało.
Ale termin “negacjonizm klimatyczny” też red. Warzechę oburza, bo według niego chodzi o to, “aby stworzyć wrażenie, że niezgadzanie się na ich opowieść jest równie skandaliczne co negowanie Zagłady”.
Ponownie, doceńmy kunszt retoryczny red. Warzechy. Z jednej strony “negowanie Zagłady”, z drugiej niezgadzanie się na “opowieść” klimatystów. Bo wiecie, prawa fizyki, jakieś badania, eksperymenty, pomiary, symulacje superkomputerowe to tylko “opowieść”, i pewnie są jakieś alternatywne opowieści, które można sobie wybrać jeśli tylko komuś bardziej pasują. W dalszej części tekstu Warzecha będzie próbował udowodnić tezę, że tak właśnie jest; jednak zatrzymajmy się jeszcze na moment przy negacjonizmie i jego moralnych konsekwencjach.
Rozszerzenie znaczenia terminu “negacjonizm” na sprawy inne niż kwestionowanie Holocaustu nastąpiło, kiedy zauważono, że ludzie mają dziwną skłonność do odrzucania dobrze ugruntowanych teorii i naukowych faktów ustalonych ponad wszelką wątpliwość, często przy tym używając podobnych typów argumentów i racjonalizacji. Tak było z negowaniem zdrowotnych skutków palenia, toksyczności benzyny ołowiowej, wirusowych przyczyn AIDS, związku pomiędzy freonami a niszczeniem warstwy ozonowej, czy w końcu przyczynami i konsekwencjami globalnego ocieplenia. W licznych przypadkach tym negowaniem zajmowali się, hobbystycznie i zawodowo, ci sami ludzie.
Czy negowanie antropogeniczności globalnego ocieplenia, albo tego że HIV jest przyczyną AIDS, albo że palenie tytoniu powoduje raka płuc, jest bardziej, czy mniej skandaliczne niż negowanie Zagłady Żydów? Zapewne każdy ma własną hierarchię oburzających rzeczy, i jak często ostatnio widzieliśmy, to co oburza jednych, inni znajdują całkiem normalnym. Podstawowa różnica polega na tym, że negowanie zdarzeń z coraz bardziej odległej historii nie wpływa bezpośrednio na życie obecnych i przyszłych pokoleń, a natomiast negowanie zagrożeń związanych z obecną działalnością człowieka — już tak.
Podobnie jak wielu negacjonistów, red. Warzecha stara się stworzyć wrażenie, że nie odrzuca nauki tak po prostu, i że jego wątpliwości są uzasadnione. Jak u wielu negacjonistów, koronnym argumentem Warzechy jest to, że nie wszyscy naukowcy akceptują konsensus co do przyczyn globalnego ocieplenia. Samo w sobie nie jest to wielkim zaskoczeniem, bo w zasadzie każdy nurt denializmu naukowego ma swoich bohaterów, zwykle w postaci emerytowanych badaczy z tej czy innej dziedziny, którzy od lat wegetują gdzieś na obrzeżach nauki: negacjoniści AIDS mają na przykład Petera Duesberga; lobby tytoniowe wypożyczyło sobie Freda Singera, który potem zajął się też negacjonizmem dziury ozonowej i globalnego ocieplenia. W Polsce pamiętamy Zbigniewa Jaworowskiego, który kontestował ustalenia nauki zarówno w odniesieniu do klimatu, jak i szkodliwości etyliny.
Wbrew temu co się jednak Warzesze wydaje, “konsensus” nie oznacza absolutnej, całkowitej jednomyślności wszystkich naukowców na świecie. Z oczywistych przyczyn jest to niemożliwe: nie ma żadnego formalnego mechanizmu, który zmuszałby kogokolwiek (zwłaszcza jak już dostał tenurę) do zmiany zdania i akceptacji nowych wyników badań. Historia nauki pełna jest smutnych przypadków emerytowanych profesorów, którzy kurczowo trzymali się starych paradygmatów z czasów ich młodości, dekady po tym jak cała reszta środowiska zaakceptowała już poprawność danej teorii.
Podejrzewam że red. Warzecha tego nie rozumie, bo niewiele wie o współczesnej nauce, a braki w wiedzy uzupełnia riserczem ziemkiewiczowskim, korzystając z losowo znalezionych w internetach źródeł, i bez prób weryfikacji ich wiarygodności:
W październiku ubiegłego roku doroczny wykład dla Global Warming Policy Foundation (GWPF) wygłosił prof. Richard Lindzen. GWPF to instytucja pozarządowa, podająca w wątpliwość międzyrządową politykę wobec zmian klimatu. Samo istnienie GWPF jest żywym zaprzeczeniem twierdzenia o niekwestionowanym konsensusie naukowym wokół najbardziej radykalnej wersji opowieści o globalnym ociepleniu, w której jest ono niewątpliwe, grozi rychłym kataklizmem, a winny jest mu na pewno człowiek.
“Samo istnienie GWPF” jest zaprzeczeniem konsensusu naukowego w takim samym sensie, co istnienie Towarzystwa Płaskiej Ziemi obala dwa i pół tysiąca lat geografii. Global Warming Policy Foundation to założona przez brytyjskiego polityka Nigela Lawsona organizacja lobbystyczna, nieudolnie udającą fundację charytatywną (co pozwala jej ukrywać źródła dochodów). Takich wydmuszek jak GWPF powstało w ciągu ubiegłych 30 lat wiele: w Stanach Zjednoczonych była to np. Global Climate Coalition, Center for the Study of Carbon Dioxide and Global Change, Science and Public Policy Institute czy Science and Environmental Policy Project; w Kanadzie przemysł naftowy powołał do życia Friends of Science, w Nowej Zelandii przez jakiś czas funkcjonowała New Zealand Climate Science Coalition (organizacja zwinęła się, kiedy oskarżyła przed nowozelandzkim Sądem Najwyższym ich państwowy instytut badań nad klimatem, NIWA, o to że manipulują pomiarami temperatury, po czym przegrała proces i odmówiła pokrycia jego kosztów). Ich głównym celem jest stworzenie u laików takich jak Warzecha wrażenia, że faktycznie istnieje jakiś alternatywna społeczność naukowa, która ma własne czasopisma, własne konferencje, prowadzi własne badania, w której uczestniczą niepokorni badacze klimatu. Jeśli jednak zajrzeć za kurtynę, okazuje się że pomimo szumnie brzmiących nazw te “instytuty” i “koalicje” to kilku smutnych, emerytowanych panów (czasami nawet tych samych), a ich główną, finansowaną za ciężkie pieniądze koncernów naftowych i węglowych działalnością, jest publikowany co tydzień newsletter.
Jednym z tych emerytów jest wymieniony przez red. Warzeche Richard Lindzen, którego kwalifikacje wychwala on następującymi słowy
Profesor Lindzen jest z trzech powodów interesującą postacią. Po pierwsze – ponieważ jako profesor emerytowany pozostaje poza zasięgiem naukowych klik, które finansowo zmonopolizowały kwestie klimatyczne. Po drugie – ponieważ jest klimatologiem. Nie geologiem, ekonomistą, politologiem, ale właśnie klimatologiem. Klimat zaś jest mechanizmem wieloczynnikowym i skomplikowanym, a klimatologów sensu stricto nie ma wielu. Po trzecie – ponieważ zasiadał w Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC).
Chyba nawet Warzecha zdaje sobie sprawę z krótkiej (a z nieubłaganym biegiem czasu coraz krótszej) ławki kadrowej negacjonistów globalnego ocieplenia, i dlatego próbuje uzasadniać, dlaczego ufa akurat zdaniu Lindzena, a opinie setek innych specjalistów ignoruje. Oczywiście, skoro już uczynił pierwszy krok i zaakceptował istnienie wszechwładnych “naukowych klik”, które od stu lat zmonopolizowały kwestie klimatyczne, to dalej ma już z górki, bo niemal każdy fakt świadczący o istnieniu konsensusu naukowego da się pewnie zinterpretować jako potwierdzenie tego monopolu.
Kiedy Lindzen zajął się po raz pierwszy problemem globalnego ocieplenia, jeszcze we wczesnych latach 80-tych, próbował go zaatakować od strony, którą znał najlepiej, a którą akurat była meteorologia tropikalna. W 1982 roku Lindzen zapropował alternatywny model tzw. poprawki konwekcyjnej, która przewidywała, że wraz z ociepleniem (niezależnie od tego, czy wywołanym wzrostem zawartości dwutlenku węgla, czy zmianą aktywności słonecznej) pionowy gradient temperatury w atmosferze stanie się mniej stromy, działając jak ujemne sprzężenie zwrotne i znacznie ograniczając wzrost temperatury [1]. Późniejsze badania, choć częściowo potwierdziły niektóre cechy modelu Lindzena, wykazały jednak że efekt jest znacznie słabszy niż przewidywał [2]. Pod koniec lat osiemdziesiątych Lindzen postawił nową, dość odważną hipotezę, a mianowicie, że wraz z ociepleniem górne warstwy atmosfery będą coraz bardziej suche, co zmniejszy wpływ efektu cieplarnianego związanego z obecnością pary wodnej, i ograniczy wzrost temperatury [3]. Inni naukowcy byli sceptyczni, i jak się później okazało, całkiem słusznie, bo pomiary satelitarne pokazały, że wraz z ociepleniem wilgotność atmosfery rośnie [4]. Historia powtarzała się w ciągu następnych kilkunastu lat wielokrotnie, i kolejne hipotezy Lindzena — których wspólną cechą było to, że przewidywały znikome globalne ocieplenie w odpowiedzi na wzrost ilości dwutlenku węgla w atmosferze — choć ciekawe i w swoim czasie godne uwagi, nie wytrzymały zderzenia z rzeczywistością.
Ktoś o mniejszym ego pewnie mógłby się przyznać do błędu, ale Lindzen po prostu brnął coraz głębiej. Z biegiem czasu stał się gwiazdą konserwatywnych mediów i ulubionym ekspertem republikańskich polityków oraz prawicowych think-tanków. W tym sensie red. Warzecha ma rację: Lindzen jest “poza zasięgiem” nauki, z jej procedurami peer-review, weryfikowalności hipotez i odpowiedzialności za słowa. Wygłaszając wykład dla GWPF Lindzen może pleść co mu ślina na język przyniesie, i nikt nie wymaga od niego, by padające insynuacje i oskarżenia zostały jakoś udokumentowane. Symptomatyczne jest to, że skromna bibliografia wykładu zawiera tylko jeden odnośnik do publikacji naukowej, której Lindzen w dodatku nie zrozumiał [5]. Tego typu działalność — wykłady i odczyty dla “sceptycznej” widowni, występy na YouTube, czy artykuły pisane dla konserwatywnych gazet — jest bez wątpienia łatwiejsza i przyjemniejsza niż uprawianie prawdziwej nauki, gdzie trzeba się kłócić z uciążliwymi recenzentami, tłumaczyć z błędów statystycznych, ignorowanej istniejącej literatury przedmiotu, albo nieprzekonujących argumentów.
W alternatywnej rzeczywistości red. Warzechy głównymi adwersarzami Lindzena jest IPCC, czyli Międzyrządowy Panel ds. Zmian Klimatu:
IPCC to główne ONZ-owskie ciało, pilotujące politykę klimatyczną – ciało skrajnie upolitycznione. Jego szefem przez 13 lat, do 2015 r., był Hindus Rajendra Kumar Pachauri, który z wykształcenia jest… inżynierem kolejnictwa. Obecnie IPCC kieruje Koreańczyk Hoesung Lee – ekonomista. IPCC działa w trybie doboru wsobno-rządowego. Kandydatury naukowców, którzy przygotowują kolejne raporty, wyznaczają rządy oraz organizacje zaangażowane w ochronę klimatu. Ponieważ rządy – poza nielicznymi – nie kwestionują klimatycznego owczego pędu, a klimatyczne organizacje pozarządowe, dopuszczone do nominowania naukowców, śpiewają jedną melodię, sprawia to, że w IPCC panuje wygodna jednomyślność. Zwłaszcza że kolejne raporty muszą być zatwierdzone przez rządy. Czyli politycy weryfikują pracę naukowców i tak dobranych w większości według jednego klucza.
Zacznijmy od tego, że Międzyrządowy Panel ds. Zmian Klimatu żadnej polityki klimatycznej nie “pilotuje”: głównym celem tej organizacji jest przygotowyawanie przeglądu literatury naukowej na temat zmian klimatu, opublikowanej od czasu zakończenia poprzedniego przeglądu literatury. Na specjalne życzenie rządów IPCC przygotowuje też przeglądy literatury naukowej dotyczącej jakiegoś wycinka zagadnień związanych ze zmianami klimatu (są to “raporty specjalne”, jak np. raport dotyczący możliwości ograniczenia ocieplenia o półtora stopnia). Jeśli zdefiniowalibyśmy stopień upolitycznienia w skali od zera do stu w taki sposób, że Rafał Ziemkiewicz gromiący lewactwo w TVP Info dostałby dziewięćdziesiąt pięć, a zawartość tablic trygonometrycznych zero, to raporty IPCC dostałyby, w zależności od grupy roboczej, od pięciu do ośmiu punktów. Możliwe, że red. Warzecha używa skali skalibrowanej w inny sposób, i może w jego prywatnej skali IPCC jest faktycznie “skrajnie upolitycznione”. Ciekaw jestem jednak, jakimi przymiotnikami określiłby wtedy własną publicystykę.
Po drugie, dziedzina naukowa którą zajmował się Pachauri, podobnie zresztą jak specjalizacja obecnego szefa IPCC, ma znaczenie drugorzędne, skoro stanowisko to pełni rolę wyłącznie administracyjną. Zresztą, nawet tutaj widać głębię riserczu ziemkiewiczowskiego red. Warzechy: ten “inżynier kolejowy” ukończył studia na Instytucie Inżynierii Mechanicznej i Elektrycznej Indyjskich Linii Kolejowych, a potem zrobił doktorat z modelowania zapotrzebowania na energię elektryczną na Uniwersytecie Stanowym Północnej Karoliny. Mimo wszystko to lepsze kwalifikacje niż np. szefa Global Warming Policy Foundation, który jest kulturoznawcą.
Po trzecie, bardzo chciałbym aby prawdziwe były urojenia Warzechy, że od 30 lat rządy większości państw świata zgodnie wspierają “klimatyczny szwindel”. Ziemia niewątpliwie byłaby wtedy dużo lepszym miejscem. Weźmy na przykład takie Stany Zjednoczone, których aktualny prezydent otwarcie mówi, że uważa globalne ocieplenie za oszustwo; którego administracja negowała, cenzurowała, albo zwyczajnie ignorowała wyniki badań przeprowadzanych przez ich własne instytucje badawcze; który co roku próbuje obciąć budżety federalnych instytucji na badania nad klimatem; i który zdecydował o likwidacji amerykańskich składek do budżetu IPCC. Gdyby faktycznie naukowcy byli tak zależni od polityków, jak sugeruje to Warzecha, można byłoby oczekiwać, że od 2017 roku nastąpi masowy zwrot opinii naukowej w USA, i do głosu w końcu dojdą te legiony poukrywanych sceptyków, niczym lepniaki zdejmujące przebrania robotów w finale “Podróży Jedenastej” Stanisława Lema.
Nic takiego oczywiście nie nastąpiło ani w USA, za prezydentury Donalda Trumpa, wcześniej za Busha młodszego i Busha starszego, ani też w żadnym innym kraju, gdzie do władzy doszli politycy negujący bądź bagatelizujący antropogeniczne ocieplenie klimatu i zagrożenia z nimi związane. Amerykańscy klimatolodzy, pomimo wrogiego nastawienia będących przy władzy polityków, wciąż prowadzą badania nad globalnym ociepleniem, publikują na jego temat artykuły, i wciąż uczestniczą w przygotowywaniu raportów IPCC. Treść tychże raportów nie wynika z życzeń ani widzimisię rządów tak różnych krajów jak Stany Zjednoczone, Rosja, Chiny, Brazylia czy Sudan, ale jest konsekwencją ustaleń naukowców z tych i wielu innych krajów. Tam gdzie te ustalenia są zbieżne, tam IPCC pisze o istnieniu konsensusu; tam, gdzie wciąż trwa naukowa debata, IPCC odnotowuje jej istnienie.
Dobrą tego ilustracką może być przypadek Richarda Lindzena, który jak już sam red. Warzecha wspomniał, w pracach IPCC uczestniczył. Miało to miejsce przy przygotowywaniu aktualizacji pierwszego raportu IPCC w 1992 roku, za prezydentury George’a Busha, oraz przy okazji prac nad drugim i trzecim raportem IPCC z 1995 i 2001 roku, za prezydentury Billa Clintona i wiceprezydentury Al Gore’a. Jego hipoteza wysychającej troposfery jest omawiana w raportach z 1992 i 1995 roku, w 2001 roku już nawet dla Lindzena było jasne, że nie da się jej obronić, ale raport omawia za to nowszą hipotezę tropikalnej tęczówki, podobnie jak inne kontrowersyjne pomysły dotyczące sprzężeń zwrotnych (“tropikalny termostat” Ramanathana i Collinsa). Teza Warzechy o “wygodnej jednomyślności” jest więc zwyczajnie nieprawdziwa.
Kolejną manipulacją jest twierdzenie, że “raporty muszą być zatwierdzane przez rządy” i że to “politycy weryfikują prace naukowców”. Każdy proces przygotowywania raportu IPCC jest jego akceptacja na forum plenarnym IPCC, poprzez głosowanie wszystkich państw członkowskich. W praktyce raporty są zawsze przyjmowane przez aklamację, bo co innego mają zrobić delegaci? Powiedzieć, że nie zgadzają się z ustaleniami ich własnych naukowców? Nawet Stany Zjednoczone pod rządami Trumpa uznały, że nie będą się tak ośmieszać, i głosowały za przyjęciem raportu IPCC.
Nie jest też prawdą, jak utrzymuje red. Warzecha, że IPCC “wybiórczo uwzględnia wyniki czy prognozowanie według tylko jednego, ekstremalnie pesymistycznego wariantu, bez podawania alternatywnych scenariuszy i uwzględniania alternatywnych hipotez o skali wpływu człowieka na klimat”. Każdy kto miał w ręku choć jeden raport IPCC doskonale wie, że przedstawiają one różne scenariusze, od skrajnie optymistycznych, do skrajnie pesymistycznych, i to samo dotyczy zakresu niepewności związanych z różnymi procesami i mechanizmami klimatycznymi. Duża część raportów IPCC poświęcona jest zresztą porównywaniu tych scenariuszy, oraz prezentowaniu wynikających z nich konsekwencji i zagrożeń.
Co do alternatywnych hipotez o skali wpływu człowieka na klimat — o ile w latach dziewięćdziesiątych alternatywne hipotezy się jeszcze pojawiały i były omawiane w raportach IPCC, obecnie można je z wysokim prawdopodobieństwem wykluczyć. Jestem przy tym pewien, że jeśli ktoś kiedyś jeszcze taką hipotezę zaproponuje, i będzie ona wyjaśniać dane obserwacyjne co najmniej tak dobrze, jak teoria tłumacząca zmiany klimatu wzrostem koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze, IPCC się nad tą hipotezą pochyli i ją w swoim przeglądzie literatury uwzględni. Byłoby jednak dobrze, gdyby alternatywne hipotezy publikowano w recenzowanych czasopismach naukowych, a nie broszurkach lobbystów takich jak GWPF.
Przypisy
1. R.S. Lindzen, A.Y. Hou i B.F. Farrell (1982): “The role of convective model choice in calculating the climate impact of doubling CO2”, Journal of the Atmospheric Sciences, 39, 1189-1205.
2. S. Bony, et al. (2006): “How Well Do We Understand and Evaluate Climate Change Feedback Processes?” Journal of Climate, vol. 19, issue 15, p. 3445. To klasyczny przegląd badań nad klimatycznymi sprzężeniami zwrotnymi i to co o nich wiedzieliśmy 14 lat temu.
3. R.S. Lindzen (1990): “Some coolness concerning global warming”, Bulletin of the American Meteorological Society, 71, 288-299; ale też “Some remarks on global warming”, Environmental Science and Technology, 24, 424-427; “A skeptic speaks out”, EPA Journal, 16, 46-47. Artykuł R. Kerra “Greenhouse Skeptic Out in the Cold” z tygodnika Science omawia związane z tym kontrowersje.
4. B. J. Soden, et al. (2005): “The Radiative Signature of Upper Tropospheric Moistening”, Science 04 Nov 2005: Vol. 310, Issue 5749, pp. 841-844.
Cherry picking is always an issue. Thus, there has been a recent claim that Greenland ice discharge has increased, and that warming will make it worse. Omitted from the reportis the finding by both NOAA and the Danish Meteorological Institute that the ice mass of Greenland has actually been increasing. In fact both these observations can be true, and, indeed, ice build-up pushes peripheral ice into the sea.
Potrzeba sporych zasobów bezczelności, by oskarżać innych naukowców o cherry picking polegający na tym, że w badaniach wykonanych w 2016 roku “pominęli” dane z roku 2017. Obie obserwacje są prawdziwe dlatego, że dotyczą różnych okresów, a nie jak się wydaje Lindzenowi, że “wzrost lądolodu spycha lód na obrzeżach do morza”. W omawianych badaniach chodziło zresztą o bilans na powierzchni lądolodu, więc nic o procesach dynamicznych nie można na ich podstawie wnioskować.
Gdyby był to artykuł naukowy, albo wystąpienie na prawdziwej konferencji naukowej, takie błędy zostałyby wyłapane przez recenzentów bądź widownię.